Co to jest kredyt konsumencki?

Kredyt konsumencki to pojęcie powszechnie używane, jednak jego właściwe znaczenie – nawet dla osób, które umowę takiego kredytu zawarły – niejednokrotnie wciąż pozostaje niejasne. Lektura poniższego artykułu pozwoli Ci zapoznać się z podstawowymi zagadnieniami dotyczącymi kredytów konsumenckich, a także zrozumieć różnice (albo podobieństwa), jakie zachodzą pomiędzy nimi a innymi – na pozór równoznacznymi pojęciami – takimi jak: kredyt bankowy, czy pożyczka.

Zasady zawierania i wykonywania umów o kredyt konsumencki reguluje ustawa z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz.U.2019.1083 t.j. z dnia 2019.06.12, dalej: „ustawa o kredycie konsumenckim”), która stanowi implementację dyrektywy 2008/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 kwietnia 2008 roku w sprawie umów o kredyt konsumencki (Dz. Urz. UE seria L z 2008 r. Nr 133, str. 66, ze zm.) . Wprowadzenie tych regulacji do porządku prawnego miało na celu zwiększenie ochrony uzasadnionych interesów konsumentów, którzy dokonując czynności prawnych z podmiotem profesjonalnym (instytucją finansową) są z założenia stroną słabszą, posiadającą mniejszą wiedzę i doświadczenie.

W art. 3 ust. 1 i 1a tej ustawy wyrażona została definicja legalna kredytu konsumenckiego, zgodnie z którą przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, a także umowę o kredyt niezabezpieczony hipoteką, który jest przeznaczony na remont domu albo lokalu mieszkalnego, w tym w wysokości większej niż 255 550 zł.

Cechy umowy kredytu konsumenckiego

Wyróżnić można trzy zasadnicze cechy kredytu konsumenckiego:

• jest to umowa o kredyt (w znaczeniu ekonomicznym),
• musi być zawarta między przedsiębiorcą a konsumentem,
• kwota kredytu nie może przekraczać 255 550 zł (lub równowartości tej kwoty w innej walucie).

Podkreślić trzeba, że wyszczególnione powyżej kryteria określają zakres zastosowania ustawy o kredycie konsumenckim, nie tworzą natomiast osobnego typu umowy nazwanej . Kredyt konsumencki to nie rodzaj kredytu, ale pewna kategoria zbiorcza obejmująca umowy o określonym charakterze, do których stosuje się przepisy tej ustawy. Innymi słowy, pod pojęciem kredytu konsumenckiego należy rozumieć pewne (spełniające ustawowe kryteria) powszechnie dokonywane przez konsumentów czynności prawne, w odniesieniu do których interesy konsumentów pozostają pod szczególną ochroną prawną.

Ustawa o kredycie konsumenckim (art. 3 ust. 2) zawiera przykładowy katalog umów, które mogą być uznane za umowę o kredyt konsumencki. Są to w szczególności:

• umowa pożyczki,
• umowa kredytu bankowego,
• umowa o odroczeniu konsumentowi terminu spełnienia świadczenia pieniężnego, jeżeli konsument jest zobowiązany do poniesienia jakichkolwiek kosztów związanych z odroczeniem spełnienia świadczenia (tzw. kredyt kupiecki),
• umowa o kredyt, w której kredytodawca zaciąga zobowiązanie wobec osoby trzeciej, a konsument zobowiązuje się̨ do zwrotu kredytodawcy spełnionego świadczenia,
• umowa o kredyt odnawialny.

Warto pamiętać, po pierwsze – że są to jedynie przykładowe rodzaje umów, do których stosowane są przepisy ustawy o kredycie konsumenckim, a po drugie – że o rodzaju umowy nie świadczy jej tytuł, lecz jej treść. Jeżeli zatem będąc konsumentem zawarłeś umowę, której postanowienia spełniają kryteria kredytu konsumenckiego, również możesz skorzystać ze szczególnej ochrony swoich interesów.

Umową o kredyt konsumencki może być zatem umowa nazwana, którą uregulowano w odrębnych przepisach (np. umowa pożyczki uregulowana w Kodeksie cywilnym, czy umowa kredytu uregulowana w ustawie – Prawo bankowe), lub umowa nienazwana zawarta zgodnie z zasadą swobody umów (wyrażoną w art. 353¹ k.c.).

Co ciekawe, przepisy ustawy o kredycie konsumenckim stosuje się także do umów leasingu i najmu, jeżeli umowa odrębna od tych umów przewiduje obowiązek nabycia przedmiotu umowy, uzależniając go od żądania kredytodawcy.

Czym jest kredyt w rozumieniu ustawy o kredycie konsumenckim?

Jeżeli chodzi o kredyt konsumencki ustawa nie definiuje wprost czym jest kredyt, wskazując jedynie pośrednio – poprzez katalog zawarty w art. 3 ust. 2 tej ustawy – że jest to pojęcie autonomiczne, o szerszym zakresie aniżeli ma to miejsce w innych regulacjach prawa prywatnego. Tym samym, pojęciem kredytu na gruncie ustawy o kredycie konsumenckim objęte zostały nie tylko umowy kredytu w rozumieniu klasycznym jako tzw. kredyty bankowe (zdefiniowane w art. 69 ust. 1 ustawy – Prawo bankowe), lecz także inne umowy, które w sensie formalnym nie są umowami kredytu, lecz odpowiadają im co do funkcji (jak chociażby umowa pożyczki).

Ogólnie rzecz ujmując, kredyt oznacza każdego rodzaju pomoc finansową udzieloną kredytobiorcy, która polega na udostępnieniu mu kapitału (pieniężnego lub rzeczowego) przez kredytodawcę . Stąd w literaturze przedmiotu często wskazuje się, że pojęcie kredytu konsumenckiego odnosi się do kredytu rozumianego ekonomicznie, a nie poprzez jego kwalifikację prawną .

Nie każda pomoc finansowa to kredyt konsumencki

Nie każdą pomoc finansową będziemy mogli nazwać kredytem konsumenckim. Muszą bowiem zostać spełnione dodatkowe warunki, tj.:

• udzielona kredytobiorcy pomoc finansowa musi dać się wyrazić w kwocie pieniężnej, co jednak nie oznacza konieczności przekazania kredytobiorcy tej kwoty wprost. Świadczenie, które na postawie umowy kredytu konsumenckiego ma spełnić kredytodawca może mieć bowiem zarówno charakter pieniężny, jak i niepieniężny.

Przykład: niepieniężny charakter ma świadczenie polegające na odroczeniu płatności za nabyte towary w ramach tzw. kredytu kupieckiego (art. 3 ust. 2 pkt 3 ustawy o kredycie konsumenckim), natomiast charakter pieniężny bez wątpienia ma umowa kredytu w rozumieniu przepisów ustawy – Prawo bankowe (art. 3 ust. 2 pkt 2 ustawy o kredycie konsumenckim).

• świadczenie kredytobiorcy musi mieć charakter pieniężny. Odmiennie niż w przypadku świadczenia kredytodawcy przyjmuje się, że kredyt konsumencki obejmuje tylko takie sytuacje, w których świadczenie konsumenta (kredytobiorcy) ma charakter pieniężny. Z tego powodu przepisy ustawy o kredycie konsumenckim nie znajdą zastosowania do umów, na podstawie których konsumentowi udostępnia się kapitał rzeczowy (tj. rzeczy oznaczone tylko co do gatunku, inne niż pieniądze) należące do kredytodawcy, a konsument (kredytobiorca) zobowiązany jest do zwrotu kapitału w naturze w drodze świadczenia niepieniężnego (tj. poprzez zwrot tej samej ilości rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości). Bez znaczenia jest przy tym okoliczność, że kredytobiorca jest obciążony obowiązkiem poniesienia dodatkowych kosztów pieniężnych.

Przykład: Przedsiębiorca pożyczył konsumentowi trzy tony zboża na okres jednego roku, zastrzegając przy tym odsetki w wysokości 20 kilogramów zboża za każdy miesiąc oraz opłatę prowizyjną w kwocie 4 tysięcy złotych płatną przy zawarciu umowy. Konsument ma obowiązek zwrócić określoną ilość zboża, a nie jego równowartość w pieniądzu. Umowa taka nie jest umową o kredyt konsumencki.

• umowa ma mieć charakter odpłatny po stronie konsumenta. Umowa kredytu konsumenckiego musi wiązać się dla konsumenta (kredytobiorcy) z obowiązkiem spełnienia świadczenia pieniężnego przekraczającego wartość otrzymanej od kredytodawcy korzyści. W praktyce oznacza to, że konsument nie tylko zwraca udostępniony mu kapitał (bądź równowartość kapitału w przypadku otrzymania korzyści o charakterze niepieniężnym), ale także ponosi dodatkowe koszty związane z udzieleniem lub spłatą kredytu (zazwyczaj w formie prowizji, odsetek lub innych kosztów). Kredyt może jednak być udzielony konsumentowi zarówno w sposób odpłatny, jak i nieodpłatny. Z punktu widzenia możliwości zastosowania przepisów ustawy o kredycie konsumenckim nie jest bowiem konieczne, aby dodatkowe świadczenie kredytobiorcy było dokonane bezpośrednio na rzecz kredytodawcy. Wystarczy natomiast, jeżeli koszty poniesione przez konsumenta stanowiły przychód innej osoby lub organu państwowego. Przesłankę odpłatności bada się jedynie z perspektywy konsumenta, nie zaś przedsiębiorcy udzielającego kredytu. Jeżeli zatem określony umową stosunek prawny między przedsiębiorcą a konsumentem nie przewiduje obowiązku poniesienia przez tego drugiego żadnych kosztów, konsument otrzymuje wówczas tzw. kredyt darmowy, który wyłączony jest z zakresu zastosowania przepisów ustawy o kredycie konsumenckim.

Przykład: Przedsiębiorca udziela konsumentowi nieoprocentowanej pożyczki. Umowa zawarta między stronami zastrzega jednak obowiązek pożyczkobiorcy do zawarcia odpłatnej umowy o ubezpieczenie z podmiotem trzecim. Koszt ubezpieczenia ponosi w takim przypadku pożyczkobiorca, czyli konsument. Zatem, udzielona pożyczka nie ma charakteru kredytu darmowego, a co więcej podlega reżimowi prawnemu ustawy o kredycie konsumenckim, mimo, że pożyczkodawca nie otrzymuje bezpośrednio korzyści pieniężnych ani w związku z pożyczką, ani usługą dodatkową.

Przykładowe rodzaje umów o kredyt konsumencki

Przypomnijmy, że pojęcie kredytu konsumenckiego jest kategorią ogólną obejmującą swym zakresem pewien określony rodzaj umów, przy zawieraniu których konsumenci podlegają szczególnej ochronie. Warto zatem przeanalizować kilka powszechnie zawieranych umów, które mogą być uznane za umowę o kredyt konsumencki.

Wyjaśnić należy także, że ustawa o kredycie konsumenckim wprowadza uzupełniający reżim prawny, który funkcjonuje obok podstawowej regulacji – omówionych poniżej – umów, w razie zaś zbiegu ma przed nią pierwszeństwo jako lex specialis (tj. ustawa bardziej szczególna).

Przykład: uregulowana w Kodeksie cywilnym umowa pożyczki wymaga zachowania formy dokumentowej, jeżeli jej wartość przekracza 1000 zł (art. 720 § 2 Kodeksu cywilnego), natomiast art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim przewiduje, że umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej niezależnie od jej wartości. W takim przypadku do umowy pożyczki (spełniającej jednocześnie kryteria kredytu konsumenckiego) w zakresie wymogów co do formy jej zawarcia zastosowanie będzie miał przepis ustawy o kredycie konsumenckim, jako ustawy szczególnej względem Kodeksu cywilnego.

1. Umowa pożyczki

Ogólna regulacja tego rodzaju umów zawarta jest w Kodeksie cywilnym. Zgodnie z art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Przedmiotem umowy pożyczki mogą być zatem pieniądze lub rzeczy oznaczone co do gatunku , a świadczenie pożyczkobiorcy może polegać na zwrocie określonej kwoty pieniężnej, bądź określonej ilości rzeczy tego samego gatunku. Pożyczki mogą udzielać zarówno osoby fizyczne, jak i osoby prawne (w tym banki). Co istotne, pożyczkobiorca nie musi określać celu, w jakim zaciąga pożyczkę, natomiast pożyczkodawca nie może kontrolować tego, czy udzielone środki są wykorzystywane zgodnie z tym celem. Od ustaleń stron umowy zależy także, czy pożyczka będzie odpłatna czy nieodpłatna.

Nie każda umowa pożyczki może być uznana za umowę o kredyt konsumencki.

Umową o kredyt konsumencki może być umowa pożyczki (art. 720 § 1 k.c. w zw. z art. 3 ust. 2 pkt 1 ustawy o kredycie konsumenckim) o ile:

• konsument ma obowiązek zwrócić pożyczkodawcy kapitał w pieniądzu;
• po stronie pożyczkodawcy występuje dowolny podmiot, któremu przysługuje status przedsiębiorcy, zaś pożyczkobiorcą jest konsument;
• umowa pożyczki przewiduje koszty obciążające konsumenta (nie jest kredytem darmowym);
• kwota pożyczki nie przekracza 255 550 zł (lub równowartości tej kwoty w obcej walucie).

2. Umowa kredytu w rozumieniu przepisów ustawy – Prawo bankowe

Definicja umowy kredytu wyrażona została w art. 69 ust. 1 ustawy – Prawo bankowe, zgodnie z którym przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie, określoną kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na określony cel. Kredytobiorca zobowiązuje się natomiast do korzystania w niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Umowa kredytu bankowego musi być pod rygorem nieważności zawarta w formie pisemnej, zaś jej przedmiotem może być jedynie określona suma pieniędzy (tj. świadczenie kredytodawcy nie może mieć charakteru niepieniężnego).

Warto podkreślić także, że jest to jedna z czynność bankowych sensu stricte, co w praktyce oznacza, że kredytów mogą udzielać wyłącznie banki (a także swoim członkom spółdzielcze kasy oszczędnościowo – kredytowe). Dodatkowo, kredyt jest zawsze umową odpłatną (kredytobiorcę obciąża co najmniej obowiązek zapłaty odsetek i prowizji za udzielenie kredytu) oraz celową (skutkiem wykorzystania udostępnionych środków niezgodnie z celem kredytu może być nawet wypowiedzenie kredytobiorcy umowy i postawienie całej niespłaconej kwoty kredytu w stan natychmiastowej wymagalności).

Niemal każdy tzw. kredyt bankowy jest jednocześnie kredytem konsumenckim.

Wyjątkiem są kredyty, których wartość przekracza 255 550 zł (chyba że jest to kredyt niezabezpieczony hipoteką, przeznaczony na remont domu albo lokalu mieszkalnego) oraz w których drugą stroną umowy nie jest konsument.

3. Kredyt kupiecki

Tzw. kredyt kupiecki to umowa, zgodnie z którą następuje odroczenie terminu spełnienia przez konsumenta świadczenia pieniężnego na rzecz przedsiębiorcy, a konsument ponosi koszty z tym związane.

Jest to rodzaj umowy, który wykształcił się w obrocie gospodarczym, jednak nie posiada szczególnej regulacji prawnej. Ogólnie można wskazać, że kredyt kupiecki jest formą zgody sprzedającego na otrzymanie zapłaty za towar bądź wykonaną usługę po terminie dostawy. Tytuł prawny tego świadczenia może być dowolny, o ile pozostaje w związku z działalnością gospodarczą lub zawodową danego przedsiębiorcy. Odroczone spełnienie świadczenia przez konsumenta może być płatne jednorazowo lub w ratach. Jeżeli w umowie nie zastrzeżono odmiennie, okres kredytowania należy liczyć od daty spełnienia świadczenia niepieniężnego przez przedsiębiorcę na rzecz konsumenta.

Przykład: W umowie sprzedaży zastrzeżono, że konsument zapłaci cenę za sprzedany towar na rzecz przedsiębiorcy (sprzedawcy) wraz z odsetkami kapitałowymi w wysokości 5 % w skali roku po upływie roku od zawarcia umowy, natomiast przedmiot umowy zostaje konsumentowi oddany do używania już w dniu zawarcia umowy (tj. przed zapłatą ceny).

Kredytem konsumenckim będzie taki kredyt kupiecki, który:

• jest zawarty między przedsiębiorcą a konsumentem,
• ma wartość nieprzekraczającą 255 550 zł,
• przewiduje odpłatne odroczenie spełnienia przez konsumenta świadczenia pieniężnego na rzecz przedsiębiorcy.

Za umowę o kredyt konsumencki nie uważa się natomiast umów dotyczących odroczenia terminu spełnienia świadczenia niepieniężnego, którego przedmiotem jest stałe lub sukcesywne świadczenie usług lub dostaw towarów tego samego rodzaju, jeżeli konsument jest zobowiązany do zapłaty za spełnione świadczenie lub dostawę towaru w ustalonych odstępach czasu w trakcie obowiązywania umowy.

4. Umowa o kredyt, w której kredytodawca zaciąga zobowiązanie wobec osoby trzeciej, a konsument zobowiązuje się do zwrotu kredytodawcy spełnionego świadczenia

Chodzi w tym przypadku o umowę, w której kredytodawca zobowiązuje się wobec konsumenta, że udzieli kredytu osobie trzeciej i osoba ta może żądać bezpośrednio od kredytodawcy spełnienia świadczenia. Konsument jest w tym przypadku zobowiązany do zwrotu kredytodawcy świadczenia spełnionego przez niego na rzecz osoby trzeciej. Osobą trzecią może być konsument lub przedsiębiorca .

5. Umowa o kredyt odnawialny

Jest to rodzaj umowy pozwalający na stałe korzystanie z oznaczonego limitu kredytowego w ramach rachunku bankowego prowadzonego dla konsumenta .

Co to znaczy, że kredyt jest „konsumencki”?

O możliwości uznania określonej umowy za kredyt konsumencki decyduje – oprócz omówionych już kryteriów – układ podmiotowy pomiędzy kredytodawcą i kredytobiorcą. Po stronie kredytodawcy musi bowiem występować przedsiębiorca, a po stronie kredytobiorcy – konsument. Ustawa o kredycie konsumenckim w zakresie rozumienia tych pojęć odsyła do ogólnych definicji wyrażonych w Kodeksie cywilnym.

Za konsumenta uważa się wobec tego osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Natomiast przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna i tzw. ułomna osoba prawna , prowadząca we własnym imieniu działalność gospodarczą lub zawodową.

Przykład: nie jest konsumentem osoba prowadząca jednoosobową działalność gospodarczą, która zawiera umowę kredytu na cele związane bezpośrednio z prowadzeniem tej działalności.

Warto wiedzieć, że nie ma przeszkód, aby po jednej stronie umowy występowało kilka podmiotów.

Przykład: kredyt może być udzielony łącznie małżonkom.

Kredytu konsumenckiego nie stanowią umowy o charakterze kredytowym zawarte między:

1. przedsiębiorcami,
2. osobami prawnymi lub tzw. ułomnymi osobami prawnymi, niezależnie od tego, czy kredytodawca działa w ramach swojej działalności gospodarczej lub zawodowej,
3. konsumentem a przedsiębiorcą, gdy kredytu udziela konsument (np. pożyczka udzielona spółce handlowej, w której konsument jest wspólnikiem),
4. osobami fizycznymi, poza ich działalnością gospodarczą lub zawodową.

Kto może udzielić kredytu konsumenckiego?

Kredytu konsumenckiego może udzielić:

• bank,
• spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowe,
• instytucja pożyczkowe,
• inne podmioty, w tym: producenci, usługodawcy, sprzedawcy.

Zgodnie z definicją określoną w art. 2 ustawy – Prawo bankowe, banki należą do grupy osób prawnych i działają zgodnie z przepisami ustaw, na podstawie zezwoleń uprawniających do wykonywania czynności bankowych, w wyniku których banki obciążają ryzykiem środki powierzone pod jakimkolwiek tytułem zwrotnym.

Spółdzielcze kasy oszczędnościowo – kredytowe nie są bankami w rozumieniu ustawy – Prawo bankowe, ale zgodnie z ustawą z dnia 5 listopada 2009 roku o spółdzielczych kasach oszczędnościowo – kredytowych mogą wyłącznie wobec swoich członków wykonywać działalność zastrzeżoną wyłącznie dla banków. SKOK-i mogą zatem gromadzić środki pieniężne członków, udzielać im pożyczek i kredytów, przeprowadzać na ich zlecenie rozliczeń finansowych oraz pośredniczyć przy zawieraniu umów ubezpieczenia.

Kredytów konsumenckich mogą także udzielać instytucje pożyczkowe, prowadzące działalność wyłącznie w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością albo spółki akcyjnej. Działalność instytucji finansowych uregulowana jest w Rozdziale 5a ustawy o kredycie konsumenckim. Należy pamiętać, że instytucja pożyczkowa może rozpocząć wykonywanie działalności dopiero po uzyskaniu wpisu do rejestru instytucji pożyczkowych. Rejestr ten jest prowadzony przez Komisję Nadzoru Finansowego (KNF) w systemie teleinformatycznym i udostępniony jest na stronie internetowej KNF.

Kredyt konsumencki do jakiej kwoty

W art. 3 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim wprowadzono kryterium kwotowe w wysokości 255 550 zł (lub równoważności tej kwoty w obcej walucie). Oznacza to, że kredyty udzielone w wyższej kwocie, nie podlegają przepisom ustawy o kredycie konsumenckim (z wyjątkiem kredytów niezabezpieczonych hipoteką, które są przeznaczone na remont domu albo lokalu mieszkalnego).

Wprowadzając to ograniczenie kwotowe przyjęto założenie, że w przypadku kredytów na wysokie kwoty konsument nie potrzebuje szczególnej ochrony normatywnej, gdyż wtedy z większą rozwagą podchodzi do zawarcia umowy oraz oceny warunków kredytu.

W przypadku kredytów udzielonych w walucie obcej, wysokość tego kredytu przelicza się na złote przy zastosowaniu średniego kursu tej waluty, ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski w ostatnim dniu kwartału poprzedzającego dzień zawarcia umowy (art. 6 ustawy o kredycie konsumenckim).

Przykład: Umowę o kredyt konsumencki w kwocie 40 000 euro podpisano w dniu 20 listopada. Zastosowanie ma kurs średni euro ogłoszony przez NBP w dniu 30 września. Jeżeli – przy zastosowaniu tego kursu – równowartość 40 000 euro nie przekracza kwoty 255 550 zł, to umowa podlega przepisom ustawy o kredycie konsumenckim.

Jeżeli konsumentowi udzielono kredytu bankowego lub pożyczki pieniężnej, zastrzeżony pułap pieniężny należy odnosić do kapitału tego kredytu lub pożyczki (bez odsetek i innych należności ubocznych). Trzeba uwzględniać pełną sumę kapitału także wtedy, gdy część tego kapitału jest przeznaczona na finansowanie kosztów kredytu (np. odsetek lub prowizji).

Co nie jest kredytem konsumenckim?

Szeroko omówione zostały już przypadki umów zaliczanych do kategorii kredytów konsumenckich. Warto zatem wymienić także umowy, do których ustawy o kredycie konsumenckim się nie stosuje. Są to:

1. umowa, w której konsument nie jest zobowiązany do zapłaty oprocentowania oraz innych kosztów związanych z jej udzieleniem lub spłatą,
2. umowa leasingu, jeżeli umowa nie przewiduje obowiązku nabycia przedmiotu umowy przez konsumenta,
3. umowa o świadczenie usług maklerskich zawierana z podmiotami, o których mowa w art. 3 pkt 32 i 33 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 2286, 2243 i 2244 oraz 2019 r. poz. 730 i 875),
4. umowa o kredyt będąca wynikiem ugody sądowej oraz ugody będącej wynikiem postępowania w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich, o którym mowa w ustawie z dnia 23 września 2016 r. o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich (Dz. U. poz. 1823),
5. umowa o kredyt udzielany wyłącznie pracownikom zatrudnionym u danego pracodawcy w ramach działalności dodatkowej, w której pracownik nie jest zobowiązany do zapłaty oprocentowania lub jest zobowiązany do zapłaty rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania niższej od powszechnie stosowanych na rynku,
6. umowa odwróconego kredytu hipotecznego zawarta na podstawie ustawy z dnia 23 października 2014 r. o odwróconym kredycie hipotecznym (Dz. U. z 2016 r. poz. 786).

Jeżeli wciąż nie jesteś pewny, czy umowa, którą zawarłeś jest kredytem konsumenckim, albo chcesz dowiedzieć się więcej na ten temat, by móc lepiej zadbać o swoje prawa – skontaktuj się z nami! Zespół doświadczonych prawników rozwieje każdą Twoją wątpliwość oraz zrozumiale wyjaśni nawet najbardziej skomplikowaną kwestię.

Informujemy, że wypełnienie i przesłanie formularza jest bezpłatne.